Ένα βαγόνι για τον Αλέξη

Η συνθήκη των Βερσαλλιών, που έληξε με την υπογραφή παράδοσης της Γερμανίας και την αποδοχή των εξευτελιστικών όρων στους τότε νικητές μέσα στο βαγόνι ενός τρένου, είναι γνωστή σε όλους.

Οι Βερσαλλίες έφεραν την άνοδο του φασισμού, κι όλα τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία. Η Ευρώπη κάηκε. Ο γερμανικός λαός καταστράφηκε. Εκατομμύρια νεκροί Γερμανοί άφησαν πίσω τους μια χώρα-ερείπιο, και λίγα χρόνια μετά οι νικητές αποφάσισαν να σβήσουν ένα τεράστιο μέρος των χρεών της μεταπολεμικής Γερμανίας και να τη γεμίσουν με χρήμα κι εργατικά χέρια «νικητών», για να την ξαναχτίσουν.

Σήμερα ζούμε μια οικονομικά γερμανική Ευρώπη. Δεν έχει να κάνει όλο αυτό με κάποια εθνικιστική τάση ή εμμονή, αλλά με μια καθαρά προτεσταντική προσέγγιση της κοινωνικής και λαϊκής «ησυχίας» που προβλέπει η οικονομική επέκταση του γερμανικού μοντέλου.

Οι χώρες της ευρωπεριφέρειας έχουν χωριστεί στους φοβισμένους νεόπτωχους (Ιταλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία) και στους ακόμη πιο φοβισμένους παλαιόπτωχους (Βαλτική, Ανατολική Ευρώπη). Οι πρώτοι έχουν φάει πέντε χρόνια ύφεσης, μνημονίων, και τεράστιας ανεργίας. Οι δεύτεροι έχουν επίσης περάσει ακριβώς το ίδιο λούκι, με τη μόνη διαφορά πως κάνουν ό,τι κάνουν για να λαμβάνουν επαίνους από τη Γερμανία.

Ο Αλέξης Τσίπρας προκάλεσε ένα δημοψήφισμα το οποίο ούτε η Γερμανία το ήθελε, ούτε η γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος όχι μόνο άλλαξε τη στάση τους, αλλά τους εκνεύρισε ακόμη περισσότερο.

Η εμφάνιση των Γιούνκερ, Τουσκ, Μέρκελ, Ολάντ το βράδυ της 7^ης Ιουλίου μετά τη Σύνοδο Κορυφής των χωρών της Ευρωζώνης ήταν ό,τι πιο ντροπιαστικό έχουμε δει σε τόσο συμπυκνωμένο χρόνο.

Και οι τέσσερις μίλησαν με τον δικό τους τρόπο για ειλημμένη απόφαση εκδίωξης ενός κράτους-μέλους από την ΕΕ και το ευρώ, για λογοδότηση «στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία» για το τι μέλλει γενέσθαι – με καθαρή τη ρατσιστική χροιά της συγκεκριμένης φρασεολογίας, για «παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας από Δευτέρα» με τόνο που παρέπεμπε σε εικόνες Σομαλίας της δεκαετίας του 1990 με τους κυανόκρανους να μοιράζουν σακιά με ρύζι, σε μια χώρα όπου εδώ και πέντε χρόνια τα συσσίτια και τα κοινωνικά ιατρεία και παντοπωλεία σώζουν ζωές, και για «γεωπολιτικές αλλαγές» τις οποίες δεν έχουν ιδέα τι μπορεί να σημαίνουν.

Μίλησαν και για έτοιμο «σχέδιο Grexit». Αυτό ίσως είναι και το μεγαλύτερο ψέμα από όλα. Κι αν η ιστορία πάει προς τα εκεί –που δεν πρόκειται να πάει- τότε ας κάνουν χώρο στο ελικόπτερο της διαφυγής γιατί θα έχει πολύ μεγάλο φορτίο να μεταφέρει σε λιγότερο από έναν χρόνο.

Το βράδυ της 7^ης Ιουλίου, όλη η ηγεσία της Ευρώπης φάνηκε να ξεσκονίζει από την αποθήκη της ντροπής, το δικό της βαγόνι. Το βαγόνι της υποταγής και της ταπείνωσης. Γιατί η όποια συμφωνία με την Ελλάδα, δηλαδή με τον Τσίπρα, θα έχει μέσα της φανερή την πρόθεση της ταπεινωτικής επιβολής εγκληματικών όρων, μόνο και μόνο για να ξεδιψάσουν τη ματαιοδοξία των πολιτικών δολοφόνων της ΕΕ.

Ο Τσίπρας όχι μόνο θα ανέβει σε αυτό το βαγόνι, αλλά θα τον βάλουν να γυαλίσει και τα καθίσματα. Δεν μπορεί να κάνει πλέον διαφορετικά. Οι όποιες σκέψεις για συμμαχίες με Ιταλία και Γαλλία φάνηκαν στα «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» του Ρέντσι, και στον θλιβερό Ολάντ που στη συνέντευξη Τύπου δεν είχε καν το κουράγιο να σηκώσει το βλέμμα. Κοιτούσε στο πάτωμα σαν αδύναμος, φτωχός κληρονόμος μιας άλλοτε κραταιάς ευρωπαϊκής δύναμης που εξαρτάται απόλυτα από τις γερμανικές ορέξεις.

Η Ελλάδα καλείται τώρα να ανέβει σε αυτό το βαγόνι που της ετοιμάζουν οι «νικητές» αυτού του πολέμου, όπου τα θύματα συγκεντρώθηκαν σχεδόν αποκλειστικά στο στρατόπεδο του ηττημένου. Κι αν η «θεωρητική» ψήφος υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα δεν έδωσε στον Τσίπρα το δικαίωμα να βγάλει την Ελλάδα από την ΕΕ και το ευρώ, είναι βέβαιο πως δεν τον άφησε ούτε να πάρει μαζί του το βαγόνι της ντροπής και να το φέρει πίσω ως ένα ακόμη ταπεινωτικό σουβενίρ.

Μπορεί η συνεδρίαση της 8^ης Ιουλίου στο ευρωκοινοβούλιο, παρουσία Τσίπρα, να εκτόνωσε λίγο την κατάσταση, όμως είναι σχεδόν βέβαιο ότι η εκδίκηση στο δημοψήφισμα έρχεται. Και μάλιστα με τρόπο πολύ πιο σκληρό από αυτόν που γνωρίσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια.

Το μόνο «κρίμα» σε όλη αυτήν την ιστορία, είναι ότι ένας αλκοολικός «πουθενάς», μιας κόρη πάστορα, ένας ψευδός χαρτογιακάς, ένα κακέκτυπο γαλλικών κόμικ, ένα αγροτόπαιδο με πλαστά πτυχία κι ένας αμόρφωτος βιβλιοπώλης, θα γραφτούν στην ιστορία ως οι νικητές σε μια μάχη της γραφειοκρατίας εναντίον της θέλησης για δημοκρατία – κι όχι καμιά ουτοπική δημοκρατία, αλλά μια αστικοδημοκρατία με μια μικρή δόση «καλού καπιταλισμού».

Και κάτι τελευταίο: Δεν παρακολουθώ σχεδόν ποτέ ευρωκοινοβούλιο, παρά μόνο συγκεκριμένες ομιλίες που έχουν κάποια σημασία. Η συνεδρίαση της 8^ης Ιουλίου αποτελεί από μόνη της την απόδειξη ότι μεγαλύτερο τσίρκο από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρξε ποτέ στη νεότερη ιστορία της ανθρωπότητας.

Tagged: Γερμανία, Διαπραγμάτευση, Συμφωνία, Τσίπρας

Posted in: Πολιτική